Ton was voorheen lid van de KVP en was met de christenradicalen die overstapten naar de PPR meegegaan naar deze nieuwe partij. Vanaf 1972 was hij voorzitter van het plaatselijk Aktiecentrum Delft.  Hij was een overtuigd PPR-lid die zijn overtuiging combineerde met praktisch politiek handelen. Ton viel op door zijn gedegen voorbereiding van raadsvergaderingen. Door zijn kennis wist hij invloed uit te oefenen. Ook dwong hij als mens respect af bij andere partijen in de raad. Hij was een mensen-mens en daardoor ook geliefd bij andere fracties. Ton was daarnaast zeer toegankelijk voor mensen in de stad, zodoende vervulde hij een ombudsfunctie voor mensen die in de knel zaten. Mensen konden altijd bij hem terecht.

Ondanks de sterke inhoudelijke inbreng viel de PPR in 1978 terug naar 1 zetel. Vier jaar lang deed Ton het raadswerk geheel alleen, ondersteund door een steunfractie. Door zijn enorme inzet wist hij in z’n eentje bijna alle commissies te bemensen. Hij combineerde zijn raadswerk met een baan als hoofdconducteur bij de NS. De partij maakte zich regelmatig zorgen of het niet allemaal te veel voor hem was.

In die jaren groeide de linkse samenwerking tussen PSP, CPN en PPR. Ton was daar een warm voorstander en pleitbezorger van. Landelijk waren er nog verschillen tussen de drie partijen maar in steden als Den Haag en Delft werd er vanaf 1982 met een gezamenlijke lijst meegedaan onder de naam PSP-CPN-PPR. En met resultaat: de drie partijen stegen van gezamenlijk 4 naar 6 zetels. Ton werd fractievoorzitter van een 6-koppige fractie. 

Na 12 jaar raadslidmaatschap was het genoeg voor Ton. Maar hij bleef actief en betrokken, o.a. in de begeleidingscommissie van het Instituut Sociaal Raadslieden, OR-lid bij de NS, in het ouderenwerk in Delft en bij het Ontmoetingscentrum Minervaplein.

Een sociaal, sympathiek en betrokken man is niet meer onder ons. Ton heeft op zijn geheel eigen manier bijgedragen aan de vorming en ontwikkeling van de sterke GroenLinksfractie die de gemeenteraad van Delft sindsdien kent.