We werden warm ontvangen en merkten al snel dat het bezoek erg gewaardeerd werd. De imam noemde een aantal keer de bezoeken van de burgemeester en hoe enorm zij het op prijs gesteld hebben dat ze er was, “Het is fijn als we elkaar van mens tot mens, van hart tot hart kunnen zien en verbinden. Het verdriet enigszins kunnen verzachten, vooral in moeilijke tijden is dat heel waardevol”.
Tijdens het bezoek werd besproken wat de moskee aan hulpacties heeft gedaan. De voorzitter van TCV (Turks Culturele Vereniging) vertelde dat de hulp van de Delftenaren gelijk na de ramp ontroerend was. De eerste hulpactie betrof het inzamelen van kleding. Nu wordt de nadruk gelegd op de container-hulpactie (oproep is ook onlangs verschenen in de Delft op Zondag). De verwachting is dat het lang zal duren voordat de mensen weer in huizen kunnen wonen. Deze containerwoningen bieden een goede tijdelijke oplossing.
Toen ik de ochtend na de aardbeving op Twitter las dat het zuiden van Turkije was getroffen door een aardbeving was ik natuurlijk enorm geschrokken. Mijn familie komt uit het westen van Turkije (in de buurt van Izmir), ook een aardbevingsgebied en ik had die zomer een aardbeving trilling meegemaakt (3.2 Schaal van Richter, epicentrum 18 km verderop). Alsof er een grote vrachtwagen langskomt. Ons huis bewoog licht heen en weer. De aardbeving nu was bijna 2.5 x zo heftig.
Ik hoopte dat het aantal slachtoffers niet groot zou zijn. In de loop van de dag werd steeds duidelijker wat voor grote ramp zich daar, in dat gebied afspeelde. Het gebied is zo groot als twee keer de omvang van Nederland. Voor mij was even niets belangrijk meer. Er waren mensen aan het doodgaan onder betonnen blokken. Ik was alleen gefocust op: wat kan ik doen. Via social media heb ik geprobeerd om iets te doen. Verdriet, pijn, wanhoop, boosheid en hoop voelde ik op verschillende momenten. Als ik eraan denk, nu meer dan veertig dagen na de zware aardbeving, blijven die gevoelens. Maar ook de waarom vraag en vooral hoe nooit meer.
Hulp is nog steeds hard nodig. Naast Giro555 en Nederlandse ngo’s kan je je bijdrage leveren via ngo’s in Turkije. Bijv. Ahbap is een ngo die veel goed werk heeft verricht. Daarnaast zijn veel mensen met familie in die regio acties begonnen, die kan je ook steunen. Ook dieren zijn slachtoffer van deze ramp, vele dieren zijn achtergelaten of zijn nog in de woningen. Via Haytap, een organisatie die opkomt voor dieren, kan je hen financieel steunen.
